അസ്തമയത്തിന്റെ നേര്തോരാ ചൂട്ടില്‍
ആലസ്യത്തിന്റെ ആ ഒരു മേട്ടില്‍
എന്‍ നേര്‍ക്ക് നീട്ടിയ കൊച്ചു കരങ്ങള്‍ക്ക്
എത്രയോ കാലത്തെ സാന്ത്വനമാകുവാന്‍
എന്തിനോ ഏതിനോ താങ്ങായി തണലായി
നേര്‍ത്തൊരു പാട്ടിന്റെ സങ്കീര്‍ത്തനം പോല്‍
മന്ദമായി മൂളിയ ആ സ്വരം ശ്രേഷ്ഠം
ഉള്ളിലെ ചൂടും തലയിലെ ഭാരവും
പങ്കിട്ടെടുക്കുവാന്‍ നീട്ടിയ കയ്കളില്‍
നേര്‍ത്തൊരു പുഷ്പത്തിന്‍
തളിരിതല്‍ ചുംബനം നല്കുവാനോങ്ങവേ....
കാറ്റ് ഏറ്റു പാറുന്ന ചെരു മണല്‍ രൂപങ്ങള്‍
ചേര്‍ത്ത് എങ്ങോകൊണ്ടുപോയ് ആ ഒരു രൂപത്തെ
നോക്കുന്നു നോക്കുന്നു ഞാന്‍ ഇന്ന് ഒരെകനാം
കടല്‍ക്കാക്ക തേങ്ങവെ,
എന്‍ മനം പുല്‍കുവാന്‍ ആ കരം നീളുമോ...
വീണ്ടുമാ സ്വാന്ത്വന വാക്കുകള്‍ ഓതുമോ....
ഞാനറിയുന്നു നിന്‍ സൌഹൃദത്തിന്‍ സ്വരം
പുല്‍കുന്നു നിന്‍ മനം എന്നുമെന്നെക്കുമായി........
nice one...
ReplyDeleteShort simple...
nice tooo....
ReplyDelete